Κοσμογέννηση

Τι ηδονή ζωής να βυθιστείς

στο βάθος του ύπνου να δεις

τα όνειρα των άλλων θεών

τα πάθη χθόνιων δαιμόνων

να γευτείς και το απόσταγμα

στου επιστητού τα δεδομένα

δίχως κορμί δίχως ψυχή

νεκρωμένος ο νους σου

μόνο σφυγμός μόνο πνοή

εργατικά πάντα σπλάχνα

μόνο συ και το άγνωστο

το ανεπώνυμο άφταστο

που άλαλα κείται κάτω

στον πάτο του στίχου

άγραφος ήχος σιωπής.

Τι μύηση μεταφυσική

ποιο διαστημικό ταξίδι

δίχως βάρος όλο βάθος

στον πυθμένα βαθυσκάφος

σε γαλαξίες αχαρτογράφητους

δίχως όνομα γνώθι σαυτόν

συ ένα τίποτε μέσα στο όλο

ένα μάτι ένα αυγό ένα φίδι

δίχως ιστορία όλο ερχομός

ο τοκετός του νέου κόσμου

μόλις ανοίξεις την αυγή

το μάτι και είσαι ο ήλιος

που θα φωτίσει την ημέρα

απ’ το χέρι του σύμπαντος

σπόρος κυλάει στης Γαίας

τον κόρφο τον παντοτινό

βρέφος ο νέος εγκέφαλος

γράφει τις πρώτες σκέψεις

στο πεντάγραμμο και σε στίχο.

Φτερωτοί μου στίχοι

Σμήνη οι στροφές

κατάργηση βαρύτητας

στα βάθη των ουρανών

καταγράφουν το άλαλο

σε γραφή γριφώδη

άφαντη αδιάβαστη

της στιγμής χειρονομίες

των πτήσεων αστραπές

κινήσεις των φτερών

πάνω στης γης τον χάρτη

με θέα γεωγραφίας

και ραντάρ τεκτονικής.

Σμάρια οι ανθολογίες

από άγραφα σβησμένα

από συλλογικές μορφές

και κινούμενους στόχους

που ποτέ δεν πετυχαίνονται

σύμβολα των αλλαγών

που ποτέ δε σταματούν

σε φωτεινούς φωλιάζουν νόες

και σε αισθαντικές ψυχές

στις παλάμες των ποιητών

κάθονται φτερωτοί φίλοι

και στα σύρματα στη σειρά

κάνουν τις εθνοσυνελεύσεις.

Τα κοπάδια του ουρανού

μετακινούνται συνέχεια

όπως οι στίχοι του χαρτιού

προχωρούν σε άσπρη έρημο

λέξεις πετούν σε ομοταξίες

και σε ρυθμούς μουσικής

μια πτήση είναι η ποίηση

το πώς και πότε θα τελειώσει

της αύρας είναι το μυστικό

κάθε εμπνευσμένο μυαλό

την άφιξη προσδοκά των λέξεων

στη ζεστή φωλιά της αρχής

στο άδειο χέρι που γράφει.