Θέρους φύσημα
στο πρόσωπο αλισάχνη
δώρο απρόσμενο.

Όνομα κρυφό
αφρόνερα σκεπάζουν
της άμμου λήθη.

Στάχυ που γέρνει
στο άγγιγμα του ανέμου
κορμί και χάδι.

Μόνη συντροφιά
στη φυλλωσιά τριζόνι
νύχτες να μετρά.

Μάτια ποτάμια
μνήμη θερμή αφήνουν
σαν καλοκαίρι.

Γέρικο σκαρί
τη σκέψη μου αρμενίζει
μεσοπέλαγα.

Μπόρα θερινή
στάζουν ζωή τα φύλλα
ακόμα διψώ.