Σονέτο 116

Όταν δύο σκέψεις σμίγουνε σε μια καρδιά,

Ποτέ μου εμπόδια ανάμεσά τους ας μη στήσω.

Έρωτας παύει να είναι έρωτας πια

Όταν άπιστος εραστής τον παίρνει πίσω.

Μα, όχι!  Ο γνήσιος έρωτας είναι βαθύς και σταθερός,

Που δοκιμάζεται από θύελλες, μα δεν ταράζεται.

Το άστρο που γίνεται κάθε περιπλανώμενου πλοίου οδηγός,

Πλοίου με άγνωστο προορισμό, παρ’όλο που το ύψος του εικάζεται.

Δεν ξεγελιέται ο Χρόνος με ροδομάγουλα και νεανικών χειλιών φρεσκάδες

Όταν του δρεπανιού τον κοφτερό κύκλο πλησιάζει.

Ο έρωτας παραμένει φλογερός και δεν αλλάζει με τις φευγαλέες του ώρες κι εβδομάδες.

Βαστάει, ακόμα κι αν βρεθεί στο χείλος της καταστροφής, και δεν δειλιάζει.

Αν κάνω λάθος που μπορεί ν’ αποδειχθεί,

Τότε ούτε εγώ ποτέ μου τίποτα έχω γράψει, ούτε άνθρωπος ποτέ έχει ερωτευθεί.